Infobesitas

Sinds het internet voor gewone mensen toegankelijk is geworden – en dat begon zo’n twintig jaar geleden – is de manier waarop we informatie tot ons nemen nogal veranderd. Voor het internet kregen we informatie via mensen die we spraken, kranten en boeken die we lazen en de TV en radio. Zelf informatie opzoeken was een tijdrovende klus, even googlen bestond niet, je ging naar de bibliotheek en zocht in de boeken en naslagwerken wat je wilde weten. En de mensen die je sprak, die zag en/of hoorde je ook daadwerkelijk.

Tja, hoe anders dan nu. Alle informatie die er is, alle ruim 3 miljard mensen die toegang hebben tot internet; we kunnen er bij, we kunnen het opzoeken en we kunnen met ze communiceren. Nu en ter plekke! En soms lijkt het ook of we dat ook allemaal willen.  Dan zit je met vier mensen gezellig te praten en zoek je tegelijkertijd het ene na het andere feitje op, of praat op het web met nog acht mensen, minder gezellig, maar het moet wel. Er is blijkbaar een soort dwang in ons gekomen. We willen niks missen!

Maar, even ter geruststelling, je mist elke dag 99,99999% van alle mogelijke nieuwe informatie die er bij komt. En het volgen van alle dagelijkse belevenissen van je 243 internetvrienden (hoeveel van dit soort vrienden heb je eigenlijk? En hoeveel van hen heb je ook ooit echt gesproken en zou je op straat herkennen?) via Facebook, Twitter, Instagram, LinkedInn, Whats app, etc.etc. is ook al ruimschoots meer dan je in 24 uur zou kunnen volbrengen.

Laten we nu maar gewoon erkennen: we kunnen het echt niet bijhouden. En we hoeven het ook niet bij te houden! En wat is dat heerlijk om af en toe geen smartphone bij de hand te hebben, geen tablet op schoot te hebben en niet achter de laptop te zitten. Stop dus nu en ga lekker naar buiten, pak een boek, ga bij je eenzame moedertje koffiedrinken.

In Zweden zag ik voor het eerst van die leuke rekjes waar je bij binnenkomst van een huis je mobiel kunt achterlaten. Even rust, voor jou en voor je mobiel. Leef je leven!