Schaap in wolfskleren of de nieuwe verbinder
Ach wat zitten we toch allemaal lekker te vitten op meneer Trump. Toch wel lekker, zo’n gemeenschappelijke vijand. Trump (zijn voorouders heetten Drumpf, zijn overgrootvader maakte daar Trumpf van toen hij als economische vluchteling uit Duitsland kwam en later is de f verkocht) lijkt langzamerhand wel de duivel op aarde. We dachten natuurlijk allemaal dat het wel mee zou vallen; veel geschreeuw en weinig wol, een schaap in wolfskleren. Maar het lijkt nu toch menens te worden.
En hoe erg is dat? Hebben we Trump niet juist nu op dit moment nodig? Als de verpersoonlijking van het kwaad? Zoals Reagon ooit de Sovjet Unie (het oude Rusland met satellietstaten, dit voor de jonge lezers) het Rijk van het Kwaad noemde en nodig had om zich tegen af te zetten en de Westerse wereld te verbinden, zo hebben wij Trump nodig om ons tegen af te zetten en vooral om ons weer verbonden te voelen.
En ‘ons’ zijn dan eigenlijk best wel veel mensen. In de VS heeft minder dan 20% van de inwoners op Trump gestemd. In Europa stemt ook beduidend minder dan 20% op de Trumpachtigen. En daarbij zijn heel wat proteststemmen, niet zozeer op Trump en de –achtigen, maar tegen de ‘gevestigde orde’. Naar schatting 10% van de Westerse bevolking is min of meer een Trumpiaan. De rest niet. En die verbindt hij nu door zich vrijwillig als de duivel zelve te presenteren. En in die verbinding gaan we een mooie toekomst tegemoet. We mogen hem wel dankbaar zijn!